نشینمنگاه تنهایی های من

#دلنوشته

هنوز هم منتظریم تا به الف قامتت، قیامت صغری به پا شود. 

مقیم منزل شوقیم؛ شاید که غبار چنان شهوار، سرمه چشمانمان شود. 

هر روز، زیارتنامه خورشید می‌خوانیم؛ بلکه آسمان، ما را به باران بی‌دریغ مهر، میهمان کند. 

پرگار نگاه را به هلال ابروانت، کمانه می‌زنیم؛ شاید که برق نگاهت، لحظه‌ای، شهاب آسمان بی‌ستاره‌مان باشد. 

ای مثلث هستی؛ که اضلاع حضورت، زوایای عشق را ترسیم می‌کنند، هیهات از طول هجرت و عرض کوتاه عمرها! هیهات از دست نا‌یازیدن به قله ارتفاعت! 

از آن روز که استوانه عشقت، مدار پیچیده زندگی را به رویم گشود، دیگر مجالی برای تصویرهای خیالی ذهنم باقی نگذارد. 

پیش‌تر از صاحب‌دلی پرسید: «قاعده عشق کجاست؟» 

گفت: «آنجا که قامت استوار مهدی عجل الله تعالی فرجه  بر آن عمود می‌شود و خیمه می‌زند». 

گفتم: «آیا می‌شود به شعاع بی‌نهایت و مرکز عشق، دایره‌ای زد که محیط، بر خواسته‌های دل باشد؟» 

گفت: «اگر بتوانی».

🕊🌹اللهم عجل لولیک الفرج 🕊🌹